STORY of the month

Víctor Pérez Gea, author of El DAI inesperado (Desde mi habitación vol. 1, pág. 135)

Victor Gea - Relat-Hos

Era el día 1 de noviembre, un día normal y corriente o eso pensaba yo. Esta es la historia de un chico de 27 años, al cual le fastidiaron su profesión preferida, pero como dijo alguien que conocí, podría ser peor, lo último que se pierde es la confianza en uno mismo.

 

READ COMPLETE STORY

Davinia Maldonado Gómez, author of Unas Navidades diferentes (Desde mi habitación, Vol. I, pàg. 119)

Davinia Maldonado - Relat-HOS HUB 2023

Era el día antes de Navidad y por primera vez habíamos decidido celebrar las Navidades de una forma diferente. Alquilamos un apartamento en L’Escala para pasar las fiestas con la familia. Yo llevaba unos días resfriada, pero nada fuera de lo normal, era un simple resfriado. Cuando llegamos al apartamento, no lo disfrute mucho, ya que estaba tan cansada que me fui a dormir. Por la tarde jugamos al bingo, hicimos karaoke, preparamos la cena… Yo intentaba seguir el ritmo, pero se me hacía imposible, estaba demasiado cansada. Así que cuando cenamos decidí irme a dormir. Durante la noche me empezó a entrar un dolor en el pecho muy fuerte, iban pasando las horas y el dolor no paraba.

READ COMPLETE STORY

Yolanda Garmón Simón, author of Algunas de mis reflexiones

Yolanda Garmon - RELAT-Hos

Siempre he tenido buena salud, pero en los últimos tres años he pasado muchas veces por los hospitales. Siempre lo había vivido como acompañante y nunca, por suerte, como paciente, ya que cuando yo tenía 16 años mi madre enfermó de cáncer, y pasé muchas horas en hospitales. Aunque tengo que dar gracias que lleva 26 años muy delicada de salud, pero puedo seguir disfrutando de su compañía.

READ COMPLETE STORY

Francesc Cabeza, relathor of Nunca nadie tan desconocido fue tan cercano (Desde mi habitación Vol. 1, page 113)

Relat-Hos Frances Cabezas

Hace más de 2.500 años el filósofo griego Heráclito decía: “Lo único constante en la vida es el cambio”. Por el contrario, el ser humano tiende a olvidarlo y elabora planes de lo que va a “suceder” en los próximos cinco años, cinco meses, cinco días… Cuando ni tan solo tenemos asegurados los próximos cinco minutos de vida. Casi nunca lo que planeas sale exactamente cómo quieres que salga. Pero pensamos que somos invencibles y que lo que les pasa a los demás a nosotros no nos pasará. Y si nos llevan contra las cuerdas, pensamos que cuando nuestra salud se ponga en jaque o bien merme, alguien llegará a tiempo y nos ayudará.

READ COMPLETE STORY

El neumólogo y la mantis religiosa

Relathos - Sergi Ferri

En ese momento pasaba por delante del Banco de Sangre. Iba a la cafetería, solo había tomado un café negro antes de salir de casa, y ya eran las nueve y media. Tenía que comer algo. Caminaba sin prestar atención al itinerario, lo tenía automatizado. Su cerebro estaba ocupado absolutamente por aquel paciente: ¿Porque aquel cuadro cursaba sin fiebre? ¿Por qué había desarrollado aquella empatía precisamente con ese paciente? Tal vez porque le evocaba a su propio padre y el proceso de su muerte…

READ COMPLETE STORY

Crónica de una intervención programada, de Juan de Diós Romero Lorenzo, publised at Desde mi habitación volúmen I (pag. 95)

RelatHos Juan de Dios

Son las siete y cuarto de la mañana del lunes 4 de abril. El día está un tanto frío y húmedo. Entro en la oficina de admisiones del hospital, me siento delante de una joven administrativa de ojos verdes y cabello rizado a media melena. Le entrego mi cartilla sanitaria y mi DNI. Ella me entrega una bata verde de hospital y una pulsera de color blanco de "todo incluido"... Vaya usted a la unidad de corta estancia de la planta ocho, me dice la joven administrativa de ojos verdes.

READ COMPLETE STORY

Un any diferent, from M. Carme Anguera, published at Desde mi habitación vol. I (pàg. 67)

un any diferent

Em sentia plena de vida, feia esport, menjava bé, tenia bona relació amb la família i els amics... i un dia tot se’n va anar en  orris. Un mal de panxa llarg em va portar a l’hospital, operació ràpida i diagnòstic greu: càncer de colon, per sort es va extirpar el colon i amb ell el tumor. Però aquestes cèl•lules cancerígenes són molt sàvies i tenen moltes ganes de viure, al cap de poc temps van reapareixent al fetge. I tornem-hi! Proves, quimio..., fins a arribar el moment actual, recuperant-me de l’operació de fetge que m’han fet fa uns dies aquests magnífics professionals de Bellvitge. I tot està anant molt bé.

READ COMPLETE STORY

Yo, mi, me, con… vosotros, from Carol Simón (Desde mi habitación, vol. I pag. 47)

Yo, mi, me, con… vosotros

Todos los que pasamos de una cierta edad recordamos con nostalgia aquellas frases de gramática “yo, mi, me, conmigo”, que demuestran posesión en primera persona, y de esto se trata mi relato: referir en primera persona mi paso por el Hospital de Bellvitge.

Tengo experiencia desde hace 25 años en tumores de intestino, en el hospital de la Cruz Roja, con todo lo que eso conlleva, como quimioterapia, pastillas, más pastillas, pruebas...

De lo que nunca oí hablar es de un Neumotórax hasta que dicha enfermedad se ha cruzado en la vida de mi hija hace dos años. Estando ingresada en el hospital, me animó a participar en un concurso de relatos cortos, cosa que me pareció muy buena idea, desviar por poco tiempo mi cerebro hacia la escritura, que es mi hobby. Me puse manos a la obra e hice el relato “Una noche toledana”.


READ COMPLETE STORY

Poniendo orden, llegué al hospital, from Xavier Gaja, included at Desde mi habitación (vol. 1)

poniendo orden relathos

Me he sentido torpe, inútil, mayor, hasta pensar que estaba iniciando un proceso psicótico o mutando una enfermedad. Al final, cuando he acabado de montar la nueva estantería que compré en los grandes almacenes del polígono, he solicitado hora a mi doctor por si acaso.

Una estantería en forma de cuadrícula donde podré ordenar todas las cosas que guardo de mi vida. Así podré tener mi vida totalmente controlada. En cada cubículo una categoría de recuerdos.

Me siento feliz de haber guardado tantas cosas desde mi infancia. Recuerdos desde hace 50 años.

 

READ COMPLETE STORY

Un  giro inesperado, by Anna Belén Torondell, Desde mi habitación page 35

Un  gir inesperat

Un día cualquiera de la vida estás bien o en el fondo crees que lo estás. De repente, en cuestión de minutos, todo se gira y te ves bajo un pozo muy profundo, donde ves más cerca la caída que la salida hacia la luz exterior.

Todo es duro, cada caso, cada situación personal, en mi caso noventa y seis días ingresada, tres intervenciones, dos hijos maravillosos, Anais y Dídac, y un marido que tiene el cielo ganado por aguantar lo insoportable, un hombre especial que me ha dado todo a cambio de nada, le debo la vida, a él y a Rafael.

READ COMPLETE STORY

Ardillas en mi habitación, by Ma. Carmen Carbonero García, Desde mi habitación vol. I, pag. 37

ardillas en mi habitacion

Podría ser un día cualquiera…

Todo pasó muy rápido. Una llamada telefónica y mi mente quedó detenida, como si no hubiera un minuto después o quizás un segundo...

Las luces de la ambulancia y su sonido hicieron que el silencio de la casa y el murmullo de un padre muy lejano, que apenas podía saber quién era, ni de dónde venía, se hicieran amargos.

READ COMPLETE STORY

Before, After y volver a empezar, by David Herrera Lozano, at Desde mi habitación, vol. I (pag. 19)

before after volver a empezar david herrera lozano

Vivimos a distintas velocidades según nuestras vidas ocupadas. Todo suele estar medido, calculado, estipulado y normalmente no tenemos tiempo ni espacio para detenernos. Nos detenemos lo imprescindible para alimentarnos y descansar un mínimo para continuar una frenética huida hacia delante.

El poco tiempo que nos queda para nosotros se convierte en un valor incalculable que a la vez es extremadamente volátil...

READ COMPLETE STORY

Somnis que podrien ser reals, by Joan Guasch Cuscó. Desde mi habitación, vol. II, pag. 49

Somnis que podrien ser reals  Joan Guasch

Em llevo com qualsevol dia quan la infermera de torn pica a la porta de l'habitació i el primer que fa és pujar la persiana de la finestra perquè entri el sol.

La nostra habitació té vistes a la mar. Una auxiliar, de nom Antònia, ens porta l'esmorzar al meu company i a mi. Ell, el meu company d'habitació a hores d'ara, surt del bany.

En el transcurs de l'esmorzar li comento al meu company, de nom Rachid (és del Marroc), que avui podríem anar a passar el dia a Barcelona, a conèixer una mica de la ciutat.

Hem començat bé el dia. Per esmorzar, xurros amb xocolata calenta i un got d'aigua. Em ve el record de quan amb la meva dona, que és gallega de naixement, anàvem a Galícia de vacances i a Ourense, a prop de l'hotel, hi havia una cafeteria on la gent esmorzava amb els típics xurros i una tassa de xocolata calenta, i darrere el cambrer sempre portava un got d'aigua. Costums d'aquella terra...

READ COMPLETE STORY

Pensaments, by Agustí Casas Romeo, at Desde mi habitación (vol. 1)

pensaments

Em llevo, em dutxo, i vaig pensant...

Agustí, avui serà un dia gran, per què?, perquè amb un bisturí et furgaran.

Ben en dejú i a primera hora, em presento davant la supervisora.

ADMISSIONS, posa un rètol, “Bon dia: nom, cognoms i tot el que tingui de
ferro”.

Vaig pujar després per l’escala en veure la munió de gent que s’esperava, de
molts colors duien els vestits de plàstic, semblaven éssers fantàstics...

READ COMPLETE STORY

Viaje astral, by Queralt Rubio

viatge astral

Estaba tranquila, muy tranquila y confiada.

Trataba de entender cómo lograrían hacerme entrar en un sueño profundo.
Pasaban los minutos y mi relajación era cada vez mayor, los párpados se me
cerraban cada vez más. Cuando me di cuenta, sentí como mi alma despertaba
en una nueva dimensión.

Soñé que volaba hacia un mundo mágico, lleno de seres de luz. Seres que
irradiaban una profunda paz y que transmitían una serenidad tan apaciguadora
que daban ganas de quedarse eternamente. Sus rostros eran alegres, sonreían
por doquier, hablaban dulcemente; sus voces penetrantes trasmitían lecciones
magistrales llenas de amor...

READ COMPLETE STORY